ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Γιός του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας. Γεννιέται στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, την Πέλλα, το 356 π.Χ. Από μικρός ο Αλέξανδρος είναι μετρημένος και σοβαρός  και δεν καυχιέται για τον εαυτό του. Την ανατροφή του την αναλαμβάνει ο Αριστοτέλης, από τον οποίο διδάσκεται την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ιατρική. Το άλογό του, Βουκεφάλας, ήταν δύστροπο και δεν ανεχόταν ούτε καν τη φωνή των ακολούθων του. Ο Αλέξανδρος σε ηλικία 15 περίπου ετών, κατάλαβε ότι τον Βουκεφάλα τον φόβιζε η σκιά του και στρέφοντάς τον προς τον ήλιο κατάφερε να τον δαμάσει. Ο Βουκεφάλας έγινε το άλογο που τον συντρόφευε τα επόμενα περίπου 20 χρόνια. Ενώ ο Αλέξανδρος ήταν 20 χρονών ο πατέρας του δολοφονείται και έτσι ο ίδιος αναλαμβάνει τη βασιλεία.

Αμέσως ξεκινά εκστρατείες προς βορρά και νότο για να διασφαλίσει τα σύνορά του. Αφού λύνει όλα τα εσωτερικά προβλήματα εδραιώνει την κυριαρχία του μακεδονικού κράτους, αποφασίζει την άνοιξη του 334 π.Χ. να ξεκινήσει την εκστρατεία στην Ασία. Το εκστρατευτικό του σώμα αποτελείται από 32.000 πεζούς και 5.000 ιππείς. Κυριότερο όπλο του είναι η σάρισα, το μακρύ μακεδονικό δόρυ με μήκος 5,5-6,5 μέτρα. Πρώτη σπουδαία νίκη του Μ. Αλεξάνδρου είναι αυτή στο Γρανικό ποταμό όπου κινδυνεύει να σκοτωθεί. Μετά τη μάχη στον Γρανικό ποταμό ο Αλέξανδρος αρχίζει να «απελευθερώνει» τις πόλεις της Μικράς Ασίας τη μία μετά την άλλη.

Η επόμενη μεγάλη μάχη γίνεται στην Ισσό, όπου ο Πέρσης βασιλιάς Δαρείος ο Β΄, εγκαταλείπει τη μάχη, και η βασιλική οικογένεια πιάνεται αιχμάλωτη. Ακολουθεί η κατάκτηση της Φοινίκης και της Παλαιστίνης και μετέπειτα  η κατάκτηση της Αιγύπτου. Το 331 π.Χ. με 40.000 πεζικό και 7.000 ιππείς διαβαίνει  τον Τίγρη και κινείται προς τα Γαυγάμηλα.

Ο στρατός του Δαρείου αποτελείται από σχεδόν 1.000.000 πεζικό και 40.000 ιππείς. Όμως, αυτή τη φορά, το μεγάλο πεδίο μάχης  -η ανοιχτή πεδιάδα κοντά στα Γαυγάμηλα- έδινε στο τεράστιο περσικό στρατό τη δυνατότητα να ελιχθεί με άνεση και να εκμεταλλευτεί τον τεράστιο όγκο του. Το γεγονός αυτό αναγκάζει τον Αλέξανδρο να καταφύγει σε μια νέα τακτική, με στόχο να δώσει στο στράτευμά του μεγαλύτερη δυνατότητα ευελιξίας, ώστε να ενισχύει κατά περίπτωση το τμήμα εκείνο της παράταξης που έχει ανάγκη. Η τακτική του αποδεικνύεται ιδιοφυής, απαράμιλλη και αποτελεσματική Ο Δαρείος κινδύνευσε να σκοτωθεί και τράπηκε σε άτακτη φυγή, ενώ ο στρατός του κυριολεκτικά διαλύθηκε.

Ο Αλέξανδρος είχε τώρα  στα χέρια του ένα απέραντο κράτος το οποίο έπρεπε να οργανώσει καλά. Το 330 π.Χ. ο Δαρείος δολοφονείται κι έτσι ο Αλέξανδρος έγινε βασιλιάς της Περσίας. Ο Αλέξανδρος  το 328 π.Χ., συνεχίζοντας την πορεία του και μπαίνει στις  Ινδίες. Οι στρατιώτες του όμως από την πολύ κούραση και την ταλαιπωρία από τις πολλές μάχες έτσι αρνήθηκαν να προχωρήσουν παραπέρα. Το 325 π.Χ. έφθασε στα Σούσα για να συμφιλιώσει τους Έλληνες με τους Πέρσες και να φέρει την αρμονία και την ενότητα στο κράτος του. Μετά τα Σούσα, η Ελληνική στρατιά  πήγε στα Εκβάτανα, όπου το φθινόπωρο  έγιναν οι εορτασμοί των Διονυσίων. Ο Ηφαιστίων (ο καλύτερος φίλος του Αλεξάνδρου) αρρώστησε μετά από τους εορτασμούς και σε λίγες μέρες πέθανε. Ο Αριανός αναφέρει πως ο Μέγας Αλέξανδρος από την θλίψη του δεν έφαγε ούτε ήπιε για 3 ολόκληρες ημέρες.

Το 323 π.Χ. ο στρατός έφτασε στην Βαβυλώνα όπου και πέθανε, μετά από 11 ημέρες υψηλού πυρετού. Ο θάνατος προήλθε από ελονοσία, κατά την επικρατέστερη εκδοχή. Τέσσερις ημέρες πριν τον θάνατο του, οι στρατιώτες τον αποχαιρέτησαν ένας-ένας, φανερά συγκινημένοι. Γενικά ο ίδιος αναγνωρίστηκε σαν ένα σπάνιο πνεύμα από εκείνα που δημιουργούν πολιτισμούς και αλλάζουν την πορεία της ιστορίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας μεγάλος κατακτητής, ήταν ένας ασύγκριτος στρατηγός, ήταν ένας άξιος βασιλιάς, ήταν Έλληνας…